Κριστιάν Φαμπριόν

«Κατάγομαι απο τη Γαλλία, όπου έζησα μέχρι τα 21 μου χρόνια. Ο πατέρας μου ήταν πιανίστας που γεννήθηκε στη Μονμάρτρη και η μητέρα μου μαγείρισσα. Από τον πατέρα μου πήρα πολλά καλλιτεχνικά στοιχεία και, παρόλο που είμαι… Κακοφωνίξ, έχω καλό και εκπαιδευμένο αυτί στη μουσική. Στην Ελλάδα ήρθα με το αεροπλάνο το 1979 για πολύ προσωπικούς λόγους. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια, περασμένα πια, αλλά όχι ξεχασμένα».

Η συνέχεια εδώ.

Βανέσα Ντάουλα

«Γεννήθηκα στην Κυψέλη το 1966. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν σκληρά. Όταν ήμουν μόλις πέντε χρόνων, οι γονείς μου είχαν έναν πολύ βίαιο χωρισμό. Για να εκδικηθεί τη μητέρα μου, ο πατέρας μου δεν της κατέβαλλε τη διατροφή. Πήγαινα σε ένα ιδιωτικό γερμανόφωνο σχολείο, αλλά αναγκάστηκα να σταματήσω. Μετά την αποφοίτησή μου από το λύκειο, πήγα σε μια ιδιωτική σχολή συντηρητών έργων τέχνης. Είχα κληρονομήσει το ταλέντο στη χειροτεχνία από τη γιαγιά μου. Πριν κλείσω τα είκοσί μου χρόνια, και ενώ ετοιμαζόμουν να συνεχίσω τις σπουδες μου στη συντήρηση έργων τέχνης στην Ιταλία, πέθανε αιφνίδια η μητέρα μου από εγκεφαλικό. Το σοκ ήταν μεγάλο για μένα. Άλλαξε όλη μου η ζωή. Τελικά, καταπιάστηκα με την αγιογραφία, έκανα εκθέσεις, ενώ φοίτησα σε σχολές αγιογραφίας. Όλα αυτά μέχρι πριν από δέκα χρόνια, όταν, λόγω της κρίσης, ο κύκλος αυτός έκλεισε για μένα. ‘Ετσι, στράφηκα αλλού: στο παιδικό σχέδιο και τις επαγγελματικές μαριονέτες. Απογοητεύτηκα, όμως, καθώς βίωνα την εργασιακή εκμετάλλευση και την απληρωσιά. Πριν από δυο χρόνια έμεινα άνεργη. Τότε, κατέρρευσα. Αισθανόμουν, φόβο, αγωνία και πίκρα. Άρχισα να συνέρχομαι μόλις ήρθα στη “σχεδία”».

Γιάννης Φλώρος

«Ήμουν ένας άνθρωπος που ζούσε μια καλή, φυσιολογική ζωή. Γεννήθηκα στο Παναιτώλιο Αγρινίου. Ήμουν μωρό ακόμα όταν ήρθαμε στην Αθήνα. Έχω τρεις αδερφές, εγώ είμαι το μεγαλύτερο παιδί της οικογένειας. Ο πατέρας μου ήταν τσαγκάρης, άνθρωπος που δούλευε πάρα πολύ και δεν σταματούσε ποτέ. Στο Παγκράτι ήταν γνωστός. Όταν μας έβλεπαν με την αδερφή μου, μας αναγνώριζαν και έλεγαν ότι είναι “τα παιδιά του τσαγκάρη”. Πολλές φορές, όμως, τα ιδεολογικά πιστεύω πληρώνονται».

Η συνέχεια εδώ.

Μανώλης Παπαγιαννάκης

«Γεννήθηκα στον Βύρωνα το 1960. Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου από την πλευρά του πατέρα μου και τη μητριά μου, καθώς η μητέρα μου έφυγε όταν ήμουν ενός έτους και πήγε εργάτρια στη Γερμανία. Μου έφερνε μονάχα κάποια δώρα το Πάσχα και τα Χριστούγεννα, τα άνοιγε και έφευγε. Η πρώτη φορά που βρεθήκαμε και κουβεντιάσαμε ήταν όταν ήμουν 17 χρόνων. Τότε παραδέχθηκε ότι ήταν μεγάλο λάθος της που δεν είχε επικοινωνία μαζί μου. Ποτέ δεν έμαθα γιατί οι γονείς μου χώρισαν».

Η συνέχεια εδώ.

Νίκος Ορφανός

«Γεννήθηκα το 1959 στην Αθήνα. Στην τελευταία τάξη του λυκείου, παρουσίασα υγρό στον πνεύμονα, έκατσα 57 ημέρες στο νοσοκομείο, και δεν μπόρεσα να δώσω πανελλήνιες. Αργότερα, έπιασα δουλειά στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά ως συναρμαλογητής καραβιών. Ύστερα από μια δεκαετία, όμως, παρουσίασα ξανά υγρό στον πνεύμονα και μετατέθηκα στο τμήμα πυρασφάλειας και πρόληψης ατυχημάτων των ναυπηγείων. Εργάστηκα εκεί μέχρι το 2011. Τα τελευταία δύο χρόνια εργαζόμουν απλήρωτος και χωρίς ένσημα. Έφυγα, καθώς δεν άντεξα άλλο να δουλεύω χωρίς χρήματα. Εργάστηκα για δύο χρόνια ως καθαριστής σε συνεργείο, ενώ παρακολούθησα ένα καλλιτεχνικό εργαστήρι κατασκευής μικροαντικειμένων, κυρίως κοσμημάτων. Μου απομένουν ακόμη 500 ένσημα για να βγω στη σύνταξη σε τέσσερα χρόνια».